Egunotan, eguna ez dik argitzen; egunotan, iluna luzeago bizi duk argia baino; egunotan, haizeak ez dik epel gozotik ezer… Egunotan, lurrera jausiko dituk azken hostoak arboletatik; egunotan, betiko galduko dituk aurtengo azken egunak egutegietatik; egunotan, zeharo zurituko dituk elurrez gainak… Egunotan, hotzetan eta hezetan, ezarenak zizelkatzen ari haiz hi, muzin… Egunotan, «ez bakarrik Bruselan zeudek galtza bete lan».

Batetik, aurki (heuk ere ez dakik zehazki zein egunetan noiz) ospitaletik deitu eta ospitalera eramango haute, mahaira, ebakuntza hiretzat larria egitera: eskuin belaunean protesia ezarriko diate. Momentuz. Hurrena, laster, baita ezker belaunean ere. Bi hanketatik aspalditxoan habil, ibili ere, moldakaitz, neketsu, sufrikariotan… Zirt edo zart, zerbait egiteko garaia iritsi zaik, «heure buruaren kontra, heure buruaren alde».

Bestetik, berriz, dagoeneko hamaika urteetan hamaikatxo artikulutxo idatzi izan duk plazerrez heure etxean, baita euskal herritarren atseginerako heure letren larrera eraman ere: lehenago periodikoan, xox batzuen trukean; azkenaldian blogari, ustezko pox batzuen esperantzan. Norbere plazerrez jardutea eta besteren atseginerako lan egitea oso-oso ona omen dela, ziotek sikologoek, osasun mentalerako… Zakurraren putza. Hire kasuan ez duk, bada, halakorik fortunatu! Total habil ahul eta «erkin».

Nekatu haiz, aspertu haiz, ahitu haiz. Gogogabetuta hago zeharo bi mila eta hamazazpiko urte honen hondar-hondarrean. Inork ez dik kasurik egiten. Hemengoa haiz, baina ez (h)onerakoa, agidanez. Lehenago, periodikoan, idazlan serioak, sozialak, fundamentuzkoak eskaintzen hizkion irakurleari (!?). Publikatu nahi izan dituk han-hemen. Ezetz hemen eta ezetz han. «Hi atetik sartzen haizenean, isildu egiten dituk denak», buruarekin ezezka.

Gerora, blogerako, hala egin hion heure buruari: «Clown ikastaroan egin ezak hik buelta, aspergarria izaten aspertu haiz eta». «Sudur gorri bat ipini behar izan duk tarteko, sudur puntan jartzen zaian guztia egiteko». Eta, solasean jolasean, blog honetantxe hasi hintzen pailazoarenak egiten, irakurlearen (!?) entretenigarri. Ez alferrik! Isilik segitzen ditek (ia) denek… Lehen aspertu eta orain ahitu egin haiz. Akabo eta kito. «Horrelakoxea baita gu prostituton papera: irabazten dugula ere, galtzen ateratzen gera».

Segitu beharko duk noski oraindik beste pixka batean. Baina aurki datorke azkena. Aurki, urtarrila behetik gora hasiko denean; aurki, ospitalera eramango hautenean, asteazkenen batean ez duk hire idazlanik hemen agertuko. Agian, puska baterako. Hala eta ere, jakina, hire idatzi zaharrak hor zeudek, jasoak eta gordeak, irakurri (!?) nahi dituenarentzat. «Lehengoekin ta gaurkoengandik, blogtxo hau gerokoentzat».

Erkin habil… Hankak nekatu zaizkik (ez hago inorako), besoak aspertu zaizkik (ez dik honek pena balio), burua zuritu eta ahitu zaik (ez duk zer esanik ja)… Beraz eta hortaz, bota ezak behingoagatik garbi gordean daukaana: “Inork nahi badu nik hemen honetan segitzea, hamaika irakurle zaleen sinadurak beharko dizkit erakutsi”. Hori duk-eta; bota duk! Izan ere, bertsolariak bezala idazleak ere behar baitik epela, estima eta txaloa. «Duzun inbidia horrek zimeldu zaitu zu» jaulkiko dik, noski, bakarren batek, baina igual ziok, motel…

Bizargorri, 2017-12-20