Jaun larri batek (gizaseme adineko batek, alegia), hezur eta haragizko mundualdi honetan urte gutxi aprobetxa zitzakeela-eta, elkarte nudista batean eman zuen izena. Batetik, kuriositate hutsez, mundu ezezagun bat ezagutze aldera; eta bestetik, emozio berrien zale zebilelako atzenaldian… Zaharra izan arren, nobedadeak nahi, bada. Garesti zegoen oso sozio egitea; baina, diruak, nork irabazi, berak iragazi; zer koino, gero!

Behin kidekotzat onartu zutenean, egun eguzkitsu epel batean han presentatu zen elkartean bere apain guztiez apainduta. Etxalde ikusgarria zen, hondartza txiki baten ondoko eremuetan, zelai eta arboladi eta bordatxo. Behin sartuz gero, atzeko atetik larrugorritan atera beharra zegoen.  Hala, arropak erantzi eta biluzik abiatu zen gure aitona lorategietan barrena, noiz eguzki noiz itzal, inori eta ezeri ez ikusiarena eginez…

Derrepente, neska ile hori pertxenta katxarroa tokatu zitzaion parez pare, larru hutsik, irribarretsu. Eta… hara: azpiko txoria esnatu, anaia txikia altxatu eta kainoi motza tentetu egin zitzaion! Ohartu zen, noski, neska; eta, ondora etorrita, gozo bezain lizun esan zion:

—Dei egin al didazu, jauna…?

—Nik? Ez. Zer dela eta…!?

—Zu berria zaitugu hemen, inondik ere. Begira, hemen arau hauxe dugu lege: nik zuri erekzioa eragiten badizut, zuk niri dei egiten didazu; atsegin nauzulako, nirekin egon nahiko zenukeelako… Goazen, hortaz.

Eskutik eztiki hartu eta arbola arteko bordatxo batera eraman zuen dama gaxteak attona xaharra. Gizona harrituta, baina kontent eta konforme. Ohe zabal batean etzanarazi eta bere haragia nahi erara zerbitzatu zion jaun larriari. Gizon haren haragiaren gustuak eta aseak, atsegin likitsen bitsetan!

Pozetan zoratzen gero, zelaitik hondartzara ibilalditxo bat egin eta sauna gozora joan zen. Sartu, eseri eta… hara: puzker bat atera zitzaion ziplo, braaast! Derrepente, gizakote mardul egundoko bat hurreratu zitzaion, larru-bizirik irribarretsu, beisbol makila zimel batekin, limuri eta begi-bera, nahiguzirako:

—Dei egin al didazu, jauna…?

—Nik? Ez. Zer dela eta…!?

—Zu berria zaitugu hemen, inondik ere. Begira, hemen honako araua dugu lege: zuk nire aurrean puzkerra botatzen baduzu, hots egin didazula esan nahi du, atsegin nauzula, nirekin egon nahi duzula… Goazen, hortaz.

Beste hitzik gabe, besotik indartsu helduta, arbola batzuen azpiko abarora eraman, jirarazi, lau hankan jarrarazi eta… laian egin zion, txortan egin zion, larrutan egin zion dzanga-dzanga-dzanga, (barka esatea, baina), kaleko zakurren moduan, gupida gabe… Jo zion majo atzeko danborra; eta, behin bere guraria beteta, ospa… Gure jaun larriak, berriz, ahaten moduan zinbili-zanbuluka ibilki, nola-hala elkarte barruko bulegora jo zuen gajoak, errukarri. Han dama idazkariak hartu zuen, irribarretsu, larru-bizitan huraxe ere:

—Zertan lagun zaitzaket, jauna?

—Tori sozio-txartela, tori giltzak… Sarrerako 600 euroak ere, zuretzat.

—Ene, bada, jauna! Ez duzu-eta ordu pare bat besterik egin gure artean. Asko duzu oraindik ikusteko; asko duzunez ikusteko… eta gozatzeko!

—Aditu gauza bat, enetxo. Nik hirurogeita hamar urte beteak ditut dagoeneko. Apenas dudan erekzio bat hilabetean izaten; puzkarrak, aldiz, berrogeita hamar ere botatzen ditut egunero. Beraz, tontokeria gutxi  niri, aditu…!? Beste zakur bati hezur hori, marisorgin!

Bizargorri, 2016-12-21