>

Blogs

Jesus Mari Mendizabal

Bai Horixe - Bizargorri

BIDASOA OSPITALEAN

Bidasoa Ospitaleak lau barne patio baditu, jendearentzat itxiak, zuhaitzez beteak. Haraxe biltzen dira beharrez ilunabarrero ehundaka txori txio-txioka beren abarora, gaueko arriskuen babesgunera, gau-pasa baketsua egitera, lotara… Gero hurrena, egunsentiarekin, txitxirri-txitxirrika, egundoko zalaparta eta iskanbila sortuz, hor abiatzen dira denak saldoka, poz-pozik bakoitza bere egitekoetara, ogi-apur bila, airoso asko…

Hantxe, gure eskualdeko ospitalean egona nauzu sei egun luzez. Gonastrosis esaten diotena izaki nik, eskuin belaunean artroplastia egin zidaten (protesia ezarri, alegia), bizkarrezurreko anestesiapean. Txoriak gaueko abarora bezala, neu ere halabeharrez joan nintzaizun ebakuntza mahaira; ez, noski, txioka kantuan, izuaren lantuan baizik… Dena den, aitortu beharrean naukazu, Morfeoren besoetan 3-4 orduz lo egin ondoren, oinazeak oinaze, ezinegonak egonezin, aspaldiko partez, bake santu erabatekoan egon nintzela bakardade ederrean, emaztea aingeru guardako. Zergatik, diozu…? Bada, telefonoa, waxapa, prentsa, bisitak eta telebista itzali, galarazi, ukatu, mututu eta ekidin nituelako propio, nahita. Egia da ere, ordea, zazpigarren egunean medikuak alta senda-agiria eman zidanean, txoriak egunsentian baino gusturago altxatu nintzela etxera etortzeko. Ez, noski, haiek bezain arin airoso, baina tira…

Ospitale Publikoa dugu Bidasoa eskualdeko hau. Bertan dozenerdi bat doktore izango dira maiz-maiz belauneko protesiak ezartzen dituztenak. Niri tokatu zitzaidan doktoreak, ebakuntza egitea erabaki genuenean, argi esan zidan: «Dena ondo ateratzeko probabilitateak hamarretik bederatzi dira. Hala hemen, nola Bilbon eta New Yorken ere… Gure aita belauneko operazioa egin beharrean gertatuko balitz, zu bezala, nik honaxe ekarriko nuke, batere dudarik gabe». Eta sinistu egin nion, horra. Izan ere, afana dago, gero, afana dagoenez, ospitale eta mediku pribatuetara jotzeko, larrutik ordainduz gehien-gehienetan, han “material” askoz hobea delakoan, han mirariak egiten dakitelakoan, han mediku izen handikoek eriak den-denak don-doña-dontsu egiten dituztelakoan aldiro eta betiere. Zergatik urrutiko “famatua” hobea da beti, auzoko ohikoa baino? Zergatik asko ordaintzen dena hobea da beti, eskubidez “dohainik” tokatzen zaiguna baino? Zergatik, e…!?

Bidasoa Ospitalean, munduko beste guztietan bezalaxe, ez daude/dabiltza/dihardute medikuek bakarrik. Baldinbaitere. Administrazio, zerbitzu eta garbiketa lan etenik gabean dabiltzan pertsonetatik aparte, bada andre eta gizon (batez ere, andre) talde bat, hemen gaurkoan zuri, irakurle, aipatu eta goraipatu gabe utzi nahi ez nizukeena: erizainak eta laguntzaileak. Ez nauzu ni, zorionez, ospitale askotan ibilia; baina, han-hemen ezagutu izan ditudanetan, ez zait honen parekorik (ezta hurrik eman ere) alerik ere tokatu sekula: zer-nolako tratua erizainena gaixoonganakoa! Tratu zoragarria, adeitsua, eztia, irribarretsua, zintzoa, arretatsua…; batere lainezarik, petralkeriarik eta purrustadarik gabekoa… Askotan ez dakigu etxean nolako altxorra daukagun…, dohainik!

Rey Urdiain Doktoreari eta erizain eta konpainia guztiari, milaka esker. Profesional maitagarriak zarete. Plazerra izan da, minak min… Zuri, irakurle,

berriz, eskumuinak, goraintziekin nahastuta; ez nagoelako zurekin ahaztuta.

Bizargorri, 2018-01-31

Temas

Solasean jolasean

Sobre el autor


enero 2018
MTWTFSS
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031