Eta dirutan elemenia eman zien enperadoreak bi pikaro tunanteei… Bi iruzurgileok ehun-gela bat antolatu zuten, palazioko tokirik ez eskasenean; eta lanean ari balira bezala jarri ziren bi-biak, ustezko makina josteko baten aurrean, fikziozko trajea egiten. Zeta finik finenak eta urre gorririk gorrienak eskatu zituzten josketarako (egiaz beren patriketarako). Orduekin batera, arratseko ilunak ere aurrera zihoazen poliki-poliki, geroz eta iluntzenago…

Ametsetako oihal berrizko bere janzkia ikusteko irrikan zegoen enperadorea. Kezkatan lo hartu ezinik, dena den, zalantzatxo larri batek kikiltzen baitzuen: ergel edo gauzaeza izanenean, ezin ikus omen zitekeela ehuntzen ari omen ziren zera eder hura. Kezkatan, beraz, bere ministro zahar duin eskarmentatu bat lehendabizi, eta bere konfiantza guztizko gorte-gizon bat hurrena bidali zituen, txandan-txandan, tela ehuntzen eta josten ari omen zireneko gelara, badaezpada, gauzak bertatik bertara egiaztatzera.

Biek ala biek ere, begira-begira jarri eta luzaz egonagatik, ez zuten ezer ere ikusten, ez tela eta ez tela ondo. Hala eta ere, baina, biek beren kolkorako hausnarketa berbera eginik izango zuten, agidanean: «Ni ez nauk ergela; nik enplegua ez diat nolanahikoa; nire hemengo egoera abantailatsua nola-hala mantendu beharra zegok; ez dadila inor entera…». Eta ametsetako oihal haren koloreak eta ederrak goraipatzen zituzten. Bitartean, sastre faltsuek urre gorri eta zeta fin gehiago eta gehiago nahi…

Hurrengo goiz-albarekin, irrikatsu jaiki zen enperadorea bere zorioneko traje berria ikustera, ukitzera, janztera… Ordurako, ez gortekoak bakarrik, baita hiritar ugarik ere, oihal mirakuluzko haren bertute ederrez mintzo ziren saloietan eta espaloietan bala-bala… Arestiko ministro eta gorte-gizon konfiantzazkoekin batera joan zen josten ari omen ziren ehun-gela antolatu berrira. Eta: «Ez al du Berorren Gorentasunak bistatzen trajearen ederra!? Horiek dira koloreak, horiek dira irudi grabatuak, horiek dira…!!». Eta enperadoreak deus ere ikusten ez, baldinbaitere! Bere baitan, baina: «Ni ergel txotxolo!? Nik ez balio enperadore izateko…!? Utik!!». Eta baietz, oso-oso eder-ederra zela, sekula santan inon inori berak ikusi gabekoa.

Hala, behinik behin, palazioan zehar harro-harro gora eta behera traje berria jantzirik ibili ondoren, deliberatu ziren denak kale gorrira ere, herri arruntaren aurrera agertzera, soldadu eta dama, gorte-lagun eta guzti. Eta atera ziren ilara egundoko luzean, enperadorea tenterik guztien buru zelarik. Kaletik eta leihoetatik, ondokoak tonto inutiltzat har ez zezan, jendeak garrasi: «O, zeinen pollitak enperadorearen janzki berriak! Oo, zeinen traje berri ederra!! Oooo!, hori da hori dindirriaren ikusgarria!!!». (Janzkiaren zintzilikako zatia).

Bat-batean, ume koskor batek: «Biluzik doa eta!», esan zuen. Eta haren aitak: «Ene, ba! Horra ume xaloaren egia egiazkoa!». Eta, atzenerako, herri osoa hasi zen esaka: «Ez darama-eta ezer ere jantzirik!», zurrumurruka lehendabizi, espantuka oihuztatzen gero… Larritu zen errege, herriak arrazoi zeukalakoan, baina: «Eutsi akabatu arte, eutsi…!», egin zuen berekiko. Eta tente asko segitu zuen segizio ugariaren buru, aurrera eta aurrera, laguntzaile zenbaitek artean gezurretako dindirriari heltzen ziotela, arrastaka-arrastaka zikin ez zedin edo…

Bizargorri, 2016-09-21