Honako nire hiru bertsook abesteko, gaur San Sebastian eguna izaki, zein doinu hobea “Tarrapatatan danborra joaz” baino? (Bueno, barka, “Tarrapatatan bandoa joaz”; igualtsu dio…). Atzo bertan armairu zuloko maleta beltz pare bat hartu eta hango paper zaharretan topatutako bertso aspaldi-aspaldikoak dira; doinua bera bezain zaharrak; 1986tik 1988ra bitartekoak, agidanean…

Garai haietan tabernetan (ke, hots eta iskanbilez gain, musika-zarata handiegia izaten zen lagunartean kantari jarduteko. Gaur egun, aldiz, tabernan ezin gara kantura sartu, pandemia madarikatua medio, elkar kutsatzeko beldurrez. Beraz, bada, gaia, aspaldi hartan bezala orain ere, bale-baleko dator: kantu giroaren beharra. (Orduan gaupasa egitea libre zen; ez orain bezala. Hori beste gai bat da baina).

Lagunarteko kantu giroa

pizteko bada tenore,

tristura eta negar malkoak

izango dira gero’re.

Segi dezagun koadrilan kantan

ohitura zaharren fabore;

bertso doinuak isildu eta

hotsei emanez amore,

gure bizitzak ez du izango

behar adinbat umore.

Nonahi sartuta argi zoroak

iheska berde eta more;

zarata, berriz, egundokoa;

itotzeko lain bero’re…

Gure aurreko era zaharrean

moldatzen gara dotore:

ardo banakin kanta bihurtuz

pozak poz, penak dolore,

bestela gure bizitzak ez du

behar adinbat umore.

Baldin zeruko gauak ez balu

argi urrea ondore,

izarapeko epel gozoan

geundeke denok lo hobe.

Baldin lagunak elkartze honek

ez badu aski balore

ta estimatzen ez badakigu

goiz urratzean lau lore,

gure bizitzak ez du izango

behar adinbat umore.

Bizargorri, 2021-01-20